Skończyła się pierwsza runda zasadniczej części sezonu. Pogoń jest na czwartym miejscu, premiowanym grą o awans. Czy to dla Pani niespodzianka?
- Może będę nieskromna, ale nie. Nie miałyśmy jakiś wielkich planów, przedsezonowych założeń, ale wiemy, że jesteśmy w miarę mocne. Brakuje nam kilku szczegółów, by grać jeszcze lepiej i by każdy mecz szedł gładko. Po poprzednim sezonie, który zakończyłyśmy na piątym miejscu, uwierzyłyśmy w siebie. Dlatego w każdym meczu gramy na maksa, dajemy z siebie wszystko i próbujemy osiągnąć jak najwięcej.
- A co właściwe sprawia, że w ogóle gracie w Pogoni, która w zamian za wysiłek na treningach i meczach, poświęcony czas, oferuje wyłącznie satysfakcję?
- (śmiech) Gramy dla siebie, dla zabawy, jest bardzo fajna atmosfera, co widać na boisku. Cieszymy się z tego co robimy i przychodzimy, żeby sobie pograć.
- Ale może gdzie indziej też mogłybyście grać dla przyjemności i połączyć to z pożytecznym, czyli jakąś satysfakcją materialną.
- W przeszłości grałam dla wielu klubów, w których były pieniądze i kontrakty. Ale przy pieniądzach i kontraktach dochodzą duże oczekiwania, co z kolei powoduje naciski i stres. Czasami ta otoczka przesłania główny cel sportowej rywalizacji.
- To znaczy, że w Pogoni po prostu ciąży na was mniejsza presja wyniku?
- Ta presja jest, ale same ją sobie narzucamy, bo chcemy wygrywać. To jest fajne, bo wiemy, że nie gramy dla kasy, tylko dla celów, które można by określić jako ideologiczne. Poza tym w klubie udało się zebrać fajną grupkę zawodniczek, które sporo potrafią. Każda dziewczyna wie, o co chodzi w siatkówce i wie, co ma grać. To przyciąga. Do tego Darek stwarza fajną atmosferę, wykonuje świetną pracę z młodzieżą. Za siebie powiem, że ten klub to dla mnie doskonała odskocznia, bo robię dużo rzeczy poza siatkówką. Wiem też, że na profesjonalnym poziomie pewnie nie będę grać...
- A jeżeli awansujecie do I ligi? Po Pogoni wszystkiego można się spodziewać.
- Bardzo bym chciała, ale na razie ciągniemy wózek na poziomie II ligi.
osobą 
